تنیس ورزشی راکتی است که بین دو نفر (سینگل) یا بین دو تیم دونفره (دوبل) بازی می‌شود. هر بازیکن راکتی دارد که دارای صفحه‌ای از شبکه توری است. بازیکن با این راکت، توپی لاستیکی با پوشش نمدی را به زمین حریف پرتاب می‌کند. بازیکنی (یا تیمی) که زودتر امتیاز نهائی را به دست آورد برنده‌است.

این ورزش نخست در بریتانیا و بیشتر میان اشراف‌زادگان رایج شد و سپس به سایر کشورهای انگلیسی راه یافت و اکنون در همه کشورها بازی می‌شود. به دلیل تجهیزات گران‌قیمت و زمین مناسب برای انجام این ورزش، هنوز هم تنیس به عنوان یکی از ورزش‌های گران‌قیمت شناخته می‌شود.

تنیس از ورزش‌های المپیک است. در برخی از کشورها به آن تنیس میدانی می‌گویند تا از ورزش دیگری بنام تنیس شاهی که در سالن و در زمینی بااندازه دیگری بازی می‌شود و همچنین تنیس روی میز (که در برخی کشورها با نام پینگ پنگ) جدا گردد.

پوینت : پوینت (نقطه) کمترین امتیاز که از صفر تا 40 در هر گیم داده می شود. 

گیم : امتیاز پوینت بعد از 40 تبدیل به یک گیم (بازی) می شود. 

ست : هر 6 گیم یک ست نام می گیرد. 

مَچ : امتیاز کل مجموعه یا مچ که از 2 ست (تا حداکثر 3 ست در مسابقات خاص) برای یک طرف بازی است.

(اختلاف در تمامی امتیازات باید حتماً دو باشد)

در سطح حرفه ای مسابقات می توانند در حد اکثر 3 ست و یا حد اکثر 5 ست برگزار شوند. در مسابقات گرند اسلم، جام دیویس و فینال المپیک مردان بازی ها به شیوه دوم انجام میشوند. این در حالی است که بازی های زنان همواره حد اکثر 3 ست هستند. بازیکنی که زودتر شش «گیم» را بگیرد برنده «ست» می شود.

البته به شرطی که دو گیم از حریف جلوتر باشد. هر جا که لازم باشد باید ست را ادامه داد تا این دو اختلاف حاصل گردد. روش امتیاز بندی دیگری که می تواند جایگزین روش ذکر شده باشد، روش «تای-بریک» است به شرط آنکه تصمیم به استفاده از آن پیش از برگزاری مسابقه اعلام شده باشد.